کیست آراکنوئید چیست؟آیا کیست آراکنوئید مغز خطرناک است؟

کیست های آراکنوئید کیسه های پر از مایعی هستند که روی مغز و ستون فقرات رشد می کنند. آنها تومور نبوده و سرطانی نیستند. در موارد نادر، اگر بیش از حد بزرگ شوند یا به سایر ساختارهای بدن فشار بیاورند، می توانند باعث آسیب مغزی یا مشکلات حرکتی شوند.

اکثر کیست های آراکنوئید در بدو تولد یا پس از ضربه سر در دوران کودکی ظاهر می شوند و اکثریت قریب به اتفاق کیست ها علائمی ایجاد نمی کنند. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، از فردی به فرد دیگر متفاوت است. آنها ممکن است شامل سردرد، سرگیجه، حالت تهوع، استفراغ یا تشنج باشند.
درمان بستگی به این دارد که کیست کجاست و در حال رشد یا ایجاد علائم است. اگر درمان لازم باشد، پزشکان معمولاً کیست ها را تخلیه می کنند یا آنها را با جراحی به فضاهای اطراف باز می کنند.

کیست های آراکنوئید چقدر شایع هستند؟

کیست آراکنوئید شایع ترین نوع کیست مغزی است. آنها افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهند، اما در نوزادان و کودکان ایجاد می شوند. احتمال ایجاد کیست آراکنوئید در مردان چهار برابر بیشتر از زنان است. پزشکان نمی دانند چند نفر به کیست آراکنوئید مبتلا می شوند. اکثر کیست‌های آراکنوئید بدون علائم ایجاد می‌شوند و به طور تصادفی هنگام اسکن سر به دلایل دیگر پیدا می‌شوند. بنابراین، تقریباً غیرممکن است که بدانید چند نفر آنها را دارند.

کیست های آراکنوئید کجا رشد می کنند؟

کیست‌های آراکنوئید معمولاً روی مغز رشد می‌کنند. به ندرت روی طناب نخاعی رشد می کنند. هر دو نوع روی غشای نازکی که مغز و نخاع را می پوشاند و از آن محافظت می کند، ایجاد می شود. پزشکان این غشاء را غشای عنکبوتیه می نامند زیرا شبیه تار عنکبوت است.
کیست ها می توانند در چندین ناحیه از مغز ایجاد شوند. بیشتر کیست های آراکنوئید در ناحیه حفره میانی که در جلوی گوش قرار دارد رشد می کنند. آنها همچنین می توانند در ناحیه سوپراسلار (پشت چشم) و حفره خلفی (در پایه جمجمه) رشد کنند.
این مناطق از مغز و نخاع حاوی مایع مغزی نخاعی (CSF) هستند. CSF مایع شفافی است که مغز و نخاع را محافظت می کند. همچنین مواد مغذی را می رساند و مواد زائد را از مغز دفع می کند. کیست‌های آراکنوئید زمانی تشکیل می‌شوند که مایع مغزی نخاعی در داخل یک کیسه جمع شود.

علائم کیست آراکنوئید چیست؟

اکثریت قریب به اتفاق کیست‌های آراکنوئید هیچ علامتی ندارند. هنگامی که آنها علائمی را ایجاد می کنند، آن علائم از خفیف تا شدید متغیر است. آنها به محل و اندازه کیست و اینکه آیا به اعصاب، مغز یا نخاع فشار می آورد بستگی دارند. به احتمال زیاد علائم قبل از 20 سالگی ظاهر می شوند که شامل موارد زیر است:

• سر درد
• هیدروسفالی (مایع مغزی نخاعی اضافی در مغز جمع می شود)
• حالت تهوع و استفراغ
• تشنج
• سرگیجه

علائم دیگر بسته به محل کیست متفاوت است. آنها عبارتند از:

• ناحیه حفره میانی: کیست در این ناحیه از مغز می تواند مشکلاتی در بینایی، شنوایی، حرکت و تعادل ایجاد کند. آنها می توانند منجر به خستگی و ضعف یا فلجی شوند، معمولاً در یک طرف بدن. برخی از کودکان علائم عصبی دارند. اینها ممکن است شامل تاخیر در رشد و تغییر در رفتار باشد.
• ناحیه سوپراسلار: کیست های این ناحیه می توانند باعث مشکلات بینایی شوند. آنها همچنین ممکن است بر سیستم غدد درون ریز تاثیر بگذارند که بلوغ و رشد جنسی را کنترل می کند. برخی از افراد مبتلا به کیست‌های آراکنوئید حفره خلفی یا سوپراسلار سر خود را به‌طور غیرقابل کنترلی تکان می‌دهند. آنها ممکن است سر خود را به پهلو یا در یک حرکت دایره ای حرکت دهند.
• نخاع: کیست های آراکنوئید نخاعی می توانند منجر به بی حسی و گزگز در پاها و دست ها، اسپاسم عضلانی، مشکلات حرکتی و فلجی شوند. کمر درد و اسکولیوز نیز شایع هستند. برخی افراد از کیست نخاعی دچار عفونت ادراری می شوند.

چه چیزی باعث ایجاد کیست آراکنوئید می شود؟

• بیشتر کیست‌های آراکنوئید در بدو تولد ظاهر می‌شوند (کیست‌های آراکنوئید اولیه). آنها معمولا در هفته های اولیه بارداری در رحم رخ می دهند. پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث ایجاد کیست های آراکنوئید می شود.
• گاهی اوقات کیست های آراکنوئید در خانواده ها ایجاد می شوند، بنابراین پزشکان فکر می کنند ژنتیک ممکن است باعث ایجاد آنها شود. افرادی که دارای شرایط سلامت خاصی هستند، مانند آراکنوئیدیت یا سندرم مارفان، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به کیست آراکنوئید قرار گیرند.
• به ندرت، کیست های آراکنوئید پس از نوعی ضربه به سر در دوران کودکی، مانند آسیب مغزی، جراحی یا عفونت، رشد می کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد، پزشکان آنها را کیست آراکنوئید ثانویه می نامند.

چگونه ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کیست آراکنوئید را تشخیص می دهند؟

علائم کیست آراکنوئید اغلب شبیه علائم سایر شرایط است. اگر شما یا فرزندتان علائم کیست آراکنوئید را دارید، پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سوال خواهد کرد. آنها ممکن است آزمایش هایی را بر اساس علائم شما توصیه کنند.
متخصصان اغلب هنگامی که فردی به دنبال درمان برای نگرانی سلامت دیگری مانند تشنج است، کیست های آراکنوئید را کشف می کنند. آنها از مطالعات تصویربرداری، از جمله ام آر آی و سی تی اسکن، برای دیدن تصاویر کیست ها استفاده می کنند.

درمان کیست آراکنوئید

اگر کیست علائم ایجاد می کند، ممکن است پزشک مطالعات تصویربرداری منظم را برای تماشای کیست و بررسی رشد آن توصیه کند. ام آر آی و سی تی اسکن به پزشک کمک می کند تا ببیند آیا کیست بر سایر ساختارهای بدن مانند اعصاب، مغز یا نخاع فشار می آورد یا خیر. اکثریت قریب به اتفاق کیست ها نیازی به درمان بیشتر ندارند.
اگر کیست بزرگ باشد و در حال رشد باشد یا علائم ایجاد کند، ممکن است پزشک درمان را که ممکن است شامل موارد زیر باشد، توصیه کند:

• روش های آندوسکوپی: بسته به محل و اندازه کیست، پزشک ممکن است یک روش آندوسکوپی را برای تخلیه کیست یا باز کردن یک حفره در آن توصیه کند. در روش های آندوسکوپی از یک لوله کوچک و نازک با دوربین و ابزارهای کوچک استفاده می شود. این روش های کم تهاجمی از برش های کوچکتر استفاده می کنند. این بدان معناست که نسبت به جراحی سنتی به زمان بهبودی کمتری نیاز دارید.
• فنستراسیون باز کرانیوتومی: در طی این روش، پزشک بخشی از جمجمه را برمی دارد و برش های کوچکی در کیست ایجاد می کند. این برش اجازه می دهد تا مایع از کیست خارج شود. بدن شما با گذشت زمان مایعات را جذب می کند. پزشک قطعه جمجمه را جایگزین می کند و آن را با بخیه در جای خود می بندد.
• شانت: پزشک یک شانت صفاقی کیست (که شانت CP نیز نامیده می شود) را در کیست قرار می دهد. شانت وسیله ای است که از کاتتر (لوله های نازک) و یک دریچه ساخته شده است. مایع از طریق لوله ها به شکم تخلیه می شود. بدن مایع را جذب می کند. شانت در جای خود باقی می ماند تا مایع بتواند به تخلیه ادامه دهد.
• برداشتن با جراحی: جراح مغز و اعصاب معمولاً کیست های آراکنوئید ستون فقرات را برمی دارند. جراح یک برش در نزدیکی کیست ایجاد کرده و آن را برمی دارد. اگر خارج کردن کیست به دلیل محل یا اندازه آن ممکن نباشد، ممکن است تخلیه آن یا قرار دادن شانت در کیست را توصیه کند.

عوارض جراحی کیست آراکنوئید

در یک انتخاب بسیار محدود از موارد ممکن است درمان جراحی باشد، اما جراحی گاهی اوقات ممکن است منجر به عوارضی از جمله:

• هیگروم ساب دورال
• هماتوم ساب دورال
• سودومنینگومیلوسل
• آمپیم ساب دورال
• عوارض زخم
• مننژیت
• هیدروسفالی
• تشنج
• نیاز به روش های جراحی بیشتر پس از یک تلاش جراحی اولیه ناموفق